เมียท่านประธาน ตอน 5

"ขอโทษค่ะแม่ พอดีรัญคิดอะไรเพลินไปหน่อย นะค่ะ" "คงไม่ใช่เรื่องถอดหมั้นพ่อกรใช่ไหมลูก" คราวนี้ผู้เป็นบิดาพูดขึ้นบ้าง ซึ่งท่านคงจะรู้เรื่อง นี้มาจากมารดานั่นเอง รัญชิดาเสหลบสายตาของบิดา เพราะไม่ ต้องการให้ท่านแคลงใจสงสัย "เปล่าหรอกค่ะพ่อ รัญ... คิดเรื่องหางานทำน่ะ คะ" "นี่แสดงว่ารัญจะลาออกจากงานที่เดิมด้วย เหรอลูก" น้ำเสียงของแม่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลจน หล่อนอดละอายใจไม่ได้ "ค่ะแม่" "เป็นเพราะพ่อกรใช่ไหมลูก"ใช่ เพราะวรากรกับโชติกาทำงานอยู่ที่เดียวกับ หล่อน หากไม่ลาออกจากงาน หล่อนก็คงต้องพบเจอ กับสองคนนี้ทุกวัน ซึ่งหล่อนไม่ต้องการให้มันเป็นแบบ นั้น "คือรัญ.. อยากจะเปลี่ยนงานนานแล้วน่ะค่ะ ไม่เกี่ยวกับพี่กรหรอกค่ะแม่" หล่อนเห็นพ่อกับแม่สบตากัน พวกท่านคงกังวล ใจกับหล่อนไม่น้อยเลยที่เดียว หล่อนนี่มันเป็นลูกที่ไม่เอาไหน สร้างแต่ความไม่ สบายใจให้กับพ่อแม่ รัญชิดาสังเวชตัวเองเหลือเกิน แต่ก็จำต้องฝืน ยิ้มเอาไว้บนใบหน้า "เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพ่อลองถามท่าน ประธานดู น่จะพอมีตำแหน่งว่างบ้างนะ" "อย่าเลยค่ะพ่อรัญไม่อยากใช้เส้นใช้สายเข้า ทำงานน่ะค่ะ""อย่ดิดแบบนั้นเลยรัญ สมัยนี้งานมันหายาก ให้พ่อช่วยเถอะ" ผู้เป็นมารดาคะยั้นคะยออีกครั้ง จนหล่อนไม่ สามารถปฏิเสธได้ "ก็ได้ค่ะแม่ ขอบคุณพ่อมากนะคะ" "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพ่อขอตัวไปรับใช้ท่าน ประธานก่อนนะ รัญกับแม่ก็หาโต๊ะนั่ง แล้วก็ตักอาหาร กินตามสบายเลยนะ" "แล้วพี่จะกลับมาที่โต๊ะไหมคะ ฉันจะได้ตัก อาหารเอาไว้รอ" แม่เอ่ยถามพ่อด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ซึ่งก็ทำ ให้หล่อนซึ้งจนน้ำตาไหล แม่โชคดีที่ได้คู่ชีวิตเป็นคนขยันเอาการเอางาน อย่างพ่อ แม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่พ่อก็รักแม่มาก และที่ สำคัญตลอดชีวิตการแต่งงานของพ่อกับแม่ พ่อไม่เคย ทำให้แม่ร้องไห้พราะเรื่องผู้หญิงเลยสักครั้งเดียวหล่อนอยากเจอผู้ชายแบบพ่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าผู้ชาย แบบพ่อจะยังคงมีอยู่อีกไหม "ไม่เป็นไร น้องกับลูกกินเถอะ เดี๋ยวพี่มาแล้วจะ ตักมาเอง" "ค่ะพี่" พ่อกับแม่ยิ้มหวานให้กัน ก่อนที่พ่อจะเดินจาก ไป และแม่ก็หันมาหาหล่อน "เราไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ ว่าแต่ลูกหิวหรือยัง ล่ะรัญ" "ยังเลยจ้ะแม่" หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยถามมารดา กลับบ้าน "แล้วแม่หิวหรือยังคะ เดี๋ยวรัญไปตักอาหารมา ให" "อืม ก็นิดหน่อย""งั้นแม่รอรัญตรงนี้นะคะ เดี๋ยวรัญไปตักอาหาร มาให้ค่ะ" "ขอบใจจ้ะลูก ค่อยๆ เดินนะ กระโปรงมันยาว" หล่อนยิ้มขอบคุณให้กับมารดา เพราะไม่ว่าจะ เรื่องเล็กน้อยแค่ไหน แต่ท่านก็มองเห็น และเป็นห่วง หล่อนเสมอ เท้าเล็กทอดยาวไปตามพรมหนานุ่มสีชมพู หวาน หล่อนพยายามที่จะสนุกกับเสียงเพลงสากลที่ เปิดคลอเบาๆ พยายามที่จะตื่นตาตื่นใจไปกับห้องจัด งานเลี้ยงที่ประดับด้วยโคมไฟระยาสวยงาม แต่กระนั้น เจ้าความทรงจำในค่ำคืนที่เมาหัวราน้ำก็แทรกเข้ามาใน หัวอีกจนได้ ภาพเริงรักร้อนสวาทของหล่อนกับผู้ชายคนนั้น รบกวนจิตใจอย่างสาหัสสากรรจ์ และมันก็เป็นเหตุผล หลักๆ เลยที่ทำให้หล่อนลืมความเสียใจที่ถูกคนรักกับ เพื่อนเลิฟทรยศ"ทำไมเราจะต้องคิดถึงแต่ผู้ชายคนนั้นด้วยนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร.... แม้จะรู้สึกอับอายกับเหตุการณ์วาบหวามที่ เกิดขึ้นในค่ำคืนนั้นมากมาย แต่สัมผัสร้อนผ่าวของเขา ก็ยังตราตรึง ครอบงำจิตวิญญาณจนไม่อาจจะดิ้นหนี ได้ เสมือนร่างกายถูกดดลไปในบ่อโคลนตมและไม่ อาจจะปืนป้ายขึ้นมาได้ "ลืม... ลืมเถอะ คิดว่าฝันไปเถอะ รัญ..." หล่อนย้ำเตือนตัวเองเบาๆ ในลำคอซ้ำไปซ้ำมา สูดลมหายใจเข้าปอดล้ำลึก เพื่อเรียกสติ โอเค... ทุกอย่างมันจะต้องโอเค... เท้าเล็กในรองเท้าสันสูงก้าวไปข้างหน้า แต่คง เพราะขาดความระมัดระวัง ทำให้เหยียบชายกระโปรง เข้า และร่างของหล่อนก็คงหงายหลังล้มระเนระนาดไปแล้ว หากไม่มีอุ้งมือใหญ่ของใครบางคนมาช่วยคว้าเอว คอดเอาไว้ หล่อนหอบหายใจระรัวด้วยความตื่นตกใจ และ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบหันไปหาคนที่ช่วยกู้หน้าตนเอง แต แล้วก็ต้องชะงักค้างเติ่ง! ช็อก!!! ใช้คำนี้นจะเหมาะสมที่สุดกับสิ่งที่หล่อนกำลัง เผชิญหน้าอยู่ตอนนี้ เขา... แข้งขาของหล่อนอ่อนแรงลงทันควัน ดวงตา แทบจะถลนออกมานอกเบ้า หล่อนจำได้วตัวเองหลับตาซ้ำไปซ้ำมาหลาย ครั้ง แต่ภาพของผู้ชายคนนี้ก็ยังอยู่ ไม่... ไม่ใช่แค่ภาพ แต่เขาคือตัวจริง เสียงจริง เลยละ "ขอบ... คุณค่ะ..."หล่อนภาวนาให้เขาจดจำตัวเองไม่ได้ และ พยายามที่จะปลีกตัวเดินหนี แต่แขนเรียวถูกอุ้งมือใหญ่ อบอุ่นเหมื่อนค่ำคืนนั้นคว้าเอาไว้ "ชอบคุณผมเรื่องไหนล่ะครับ" ทั้งใบหน้า ทั้งดวงตา และริมฝีปากของผู้ชายตัว สูงตรงหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ให้ตายเถอะ เวลาที่ดวงตาของเขาลืมขึ้นจนเห็น แววตาแบบนี้ เขาหล่อ... หล่อกว่าที่หล่อนเคย จินตนาการเอาไว้ในหัวเสียอีก หล่อนเสียตัวให้กับผู้ชายหล่อระเบิด แต่เขา อาจจะจำหล่อนไม่ได้.... "เอ่อ... ก็เรื่อง...ที่ช่วยไม่ให้ฉันล้มเมื่อครู่นี้น่ะ คะ" ดวงตาของเขาพราวระยิบระยับ และก็จ้องมอง หล่อนไม่วางตา จนเนื้อตัวของหล่อนร้อนวูบวาบขึ้นมา อย่างสุดควบคุม"ผมก็นึกว่าเรื่องมื่อคืนก่อน.... "คุณ?!" แข้งขาของหล่อนอ่อนแรงเป็นคำรบที่สอง และ พยายามจะผละหนี แต่ตอนนี้เขาตวัดแขนรัดรึงเอาไว้ อย่างแน่นหนา พร้อมกับก้มหน้าต่ำเข้ามาใกล้ กลิ่นลุม หายใจของเขาเย้ายวนน่าค้นหาเหลือเกิน หล่อนจำต้องกัดฟันเมินหน้าหนีและพยายาม ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่ง "ปล่อยค่ะ ปล่อยฉันนะคะ" เขาไม่ปล่อย แถมยังรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อน สัมผัสได้ถึงกับอวัยวะเพศชายที่กำลังชูชัน ดวงหน้า งามแดงระเรื่อ "ผมตามหาคุณเสียให้ทั่ว จนคิดว่าหมดหวัง แล้ว" เขาพึมพำใกล้กับใบหูเล็กของหล่อน ก่อนจะ แลบลิ้นออกมาเลีย"อ๊ะ... อย่า..." หล่อนสยิวไปทั้งร่าง จนต้องห่อไหล่บอบบางหนี พัลวัน "แต่สุดท้ายสวรรค์ก็ทำให้เราเจอกันอีกครั้ง" "เรา... ไม่ควรเจอกันอีก" "ทำไมล่ะ ในเมื่อคืนนั้นของเราสองคน มันส์จะ ตายไป" คำพูดของเขายั่วยวนและเต็มไปด้วยความ เหนือชั้นกว่าอย่างเห็นได้ชัด "ปล่อย... ปล่อยฉันเถอะค่ะ ได้โปรด..." "คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณหนีไปเป็นครั้งที่ สองหรือ แม่เมรี" "อย่า... มาเรียกฉันแบบนี้นะ" "ก็คุณขี้เมาเหมือนเมรีนี่นา หรือว่าไม่จริงล่ะ" เขาตอกย้ำตรงไปตรงมา และก็มีผลทำให้หล่อน ยิ่งอับอาย"ปล่อยนะ... ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย แล้วคุณก็จะต้องถูกจับข้อหาทำอนาจารฉัน" "คิดว่าผมกลัวหรือ..." เขาท้าทายทั้งแววตาและ คำพูด "ถ้าคุณร้อง ผมจูบ... หรือว่าจะให้ก้มลงเลีย แบบคืนนั้นเลยก็ได้นะ ผมไม่ขัดข้อง" นี่เขาจะรู้ไหมนะว่คำพูดแต่ละคำของเขาทำให้ กายสาวตึงเครียดแค่ไหน ไหนจะแววตาที่เร่าร้อนที่จ้อง มองมาอีก หล่อนเจียนจะละลายอยู่แล้ว! "ได้โปรด... ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้แม่ หรือว่าพ่อมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้..." หล่อนวิงวอน เสียงสั่นเครือ ปราณซลก้มลงกระซิบข้างใบหูเล็กหลังจากเลีย ไล้จนเปียกชุ่มนี่ขนาดยังไม่ทันได้สัมผัสของสงวนเลย อารมณ์ ใคร่ของเขาก็ร้อนทะลุนรกเสียแล้ว มันบ้ามากที่แค่เห็น หล่อน เขาก็มีอารมณ์อย่างว่าสูงปี๊ด ชายหนุ่มหรี่ตาแคบมองแม่เมรี่คนสวย นี่หล่อน จะรู้ไหมว่าเขาดีใจแค่ไหนที่เห็นหล่อนในงานเลี้ยง ตอน แรกเขาแทบไม่เชื่อสายตาด้วยซ้ำ หล่อนอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่เอง... "งั้นไปคุยกันข้างนอก" "ไม่... ฉันไม่ไปค่ะ" "งั้นถ้าผมจูบคุณตรงนี้ แล้วพ่อหรือว่าแม่ของ คุณมาเห็นเข้า จะหาว่าผมไม่ดีไม่ได้นะ" "นี่คุณกำลังขู่ฉันนะคะ" เขาอมยิ้ม ส่ายหน้าหล่อจัดไปมา แววตาแผด เผาจนกายสาวร้อนฉ่า "ผมกำลังเสนอทางเลือกให้คุณต่างหาก ออกไป ข้างนอกกับผม หรือว่าจะคุยกันตรงนี้"หล่อนมีทางเลือกที่ไหนกันล่ะ... รัญชิดาจำต้องเลือกทางแรก และก็ยอมให้เขา ลากแขนออกมาจากความวุ่นวายของงานเลี้ยง มาสู่ ดินแดนที่เงียบสงัดและเต็มไปด้วยมนต์ขลัง "ปล่อยแขนฉันได้หรือยังคะ" เขาอมยิ้มบางๆ มองหล่อนด้วยสายตาแบบที่ใช้ มองผู้หญิงที่อยากได้ขึ้นเตียง บ้าจริง ทำไมร่างกายของหล่อนจะต้องสะบัด ร้อนสะบัดหนาว อยากกลับไปนอนอยู่ใต้ร่งของเขาซ้ำ อีกนะ "อย่ามองฉันแบบนี้... หล่อนบิดแขนจนหลุด และถอยออกห่าง แต่เขา ก็ตามติดเข้ามาประชิดตัว พร้อมกับรวบกายสาวเอาไว้ แนบอกเช่นเดิม "คืนนั้นผมก็มองคุณแบบนี้ จำไม่ได้หรือ" "ตะ... แต่ฉันเมามาก""ใช่คุณเมา แต่คุณก็ร้อนฉ่าจนผมแทบไหม้ตาย ในกองไฟสวาทของคุณเลยล่ะ" หล่อนจะทำยังไงดี ผู้ชายคนนี้อันตราย และเต็ม เปี่ยมไปด้วยพลังของนักล่า "คุณ.. จะคุยอะไรกับฉันก็ว่ามาเถอะค่ะ" เขาอมยิ้มอีกแล้ว ก่อนจะโน้มหน้าต่ำลงมาหา ปลายจมูกโด่งสวยชนเข้ากับแก้มนวลอย่างจงใจ หล่อนร้อนวาบไปทั้งกาย "อ๊ะ..." "หอมเหมือนคืนนั้นไม่มีผิด" "นี่คุณอย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ ปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้เลย" "ไม่ปล่อย" น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยความ มั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยม "อ๊ะ..."ร่างสาวถูกดันจนแผ่นหลังชนเข้ากับต้นเสาใน งามืด พร้อมกับเขาที่ตามประกบเข้ามาหา "คุณจะทำอะไร... อื้อ... ปล่อยนะคะ" "คุณอย่าโกหกตัวเองหน่อยเลย ร่างกายของ คุณก็ต้องการผม... อยากให้ผมเติมเต็มเหมือนคืนนั้น ของเรา..." ทำไมเขาพูดจานเกลียดแบบนี้ "ไม่... ฉันไม่ต้องการ ปล่อยนะคะ" ดวงตาคมกริบจ้องมองที่เรียวปากอิ่มไม่วางตา ราวกับว่าจะกลืนจะกินมันเข้าไปในลำคอ กายสาวร้อน ฉ่ายิ่งขึ้น ตรงกลางลำตัวมีหยาดน้ำบางอย่างไหลแฉะ ออกมาประจานความร่าน "คุณต้องการ... และก็ต้องการมากด้วย..." "อ๊ะ... อื้อ... อย่า.. อยนะ อุบบบบ"เขาจูบปากหล่อนแรๆ พร้อมกับสอดมือผ่าน รอยแยกของกระโปรงยาวที่ผ่าสูงด้านข้างเข้ามาสัมผัส กับเนินฉ่ำ นิ้วแกร่งเชี่ยวชาญกดลงตรงกลางรอยแยก และ ขยับนิ้วหยอกเย้า หล่อนพยายามต่อต้าน แต่ทั้งปากทั้งตรงนั้น ของความเป็นหญิงที่ถูกจู่โจม มันเกินกว่าที่สาวอ่อน ประสบการณ์จะรับมือไหว ไม่ช้า กายสาวก็หยัดร่อน ตามติดนิ้วของเขาอย่างเต็มใจ "อืมมม... เห็นไหมว่าคุณต้องการผม... อืมมม แฉะดีจัง..." "อ๊า... ช็ดดดด อ๊า... อา..." ชายหนุ่มระบายยิ้มหื่นกระหาย ถอนปากจาก กลีบปากอิ่ม เลื่อนเลียลงมายังแอ่งชีพจร และเลียต่ำ ไปลงเนินอกขาวเนียน ที่เขาจดจำได้ดีว่ามันกลมกลึง เต่งตึงแค่ไหนเขาจูบปากหล่อนแรงๆ พร้อมกับสอดมือผ่าน รอยแยกของกระโปรงยาวที่ผ่สูงด้านข้างเข้ามาสัมผัส กับเนินฉ่ำ นิ้วแกร่งเชี่ยวชาญกดลงตรงกลางรอยแยก และ ขยับนิ้วหยอกเย้า หล่อนพยายามต่อต้าน แต่ทั้งปากทั้งตรงนั้น ของความเป็นหญิงที่ถูกจู่โจม มันเกินกว่าที่สาวอ่อน ประสบการณ์จะรับมือไหว ไม่ช้ กายสาวก็หยัดร่อน ตามติดนิ้วของเขาอย่างเต็มใจ "อืมมม.. เห็นไหมว่าคุณต้องการผม... อืมมม แฉะดีจัง..." "อ๊... ช็ดดดด อำ... อา..." ชายหนุ่มระบายยิ้มหื่นกระหาย ถอนปากจาก กลีบปากอิ่ม เลื่อนเลียลงมายังแอ่งชีพจร และเลียต่ำ ไปลงเนินอกขาวเนียน ที่เขาจุดจำได้ดีว่ามันกลมกลึง เต่งตึงแค่ไหน"อืมมม คุณยังหอมเหมือนเดิม... โอ้วววว ผม อยากเสียบคุณใจจะชาดแล้ว..." เขาครางกระเส่ากับเนินอก และเร่งจังหวะนิ้วกับ ร่องสาวถี่ๆ จนสาวน้อยน้ำเยิ้มมากขึ้น "คุณชื่ออะไร... บอกผมมา... อืมมม โอ้ววว.... ข้างในคุณแฉะมาก... อืมมมม" "รัญค่ะ... ... ฉันชื่อรัญ... ...ช็ดดด อำ... อา... นิ้วคุณ... กำลังทำให้ฉันเป็นบ้า...ช็ดดด อา... ... อุ๊ยยยย..." "รัญหรือ... ชื่อน่าฟังจัง... ผมจะครางชื่อคุณ ตอนที่ผมเสียบคุณ โอเคไหม... อืมมม" "อ๊ะ...ช็ดดด อ๊..." นิ้วยาวดึงรั้งเป้ากางเกงชั้นในออกมารวมไว้ ด้านข้าง ก่อนที่จะทักทายกลีบเนื้ออ่อนด้วยปลายนิ้ว ซ้ำซอง"อ๊...รี๊ดดดด อ้ำ เสียววว ได้โปรด... อ๊า... อา .. เสียว... .รี๊ดดดด..." หล่อนเด้งความเป็นหญิงตามติดนิ้วยาว ในขณะที่หัวนมตกอยู่ในอุ้งปากของคนตัวโต "อ๊า... ได้โปรด... ได้โปรด... อ๊... ฉันทุนไม่ไหว แล้ว รี๊ดดดด อา..." หญิงสาวดิ้นเร่าๆ ยกมือขึ้นขยี้เส้นผมนุ่มของ ชายหนุ่มที่ทั้งดูดทั้งเลียหัวนม และก็เอานิ้วขยี้กลีบสาว แรงๆ เพื่อระบายความเสียวซ่าน แต่ความเสี่ยวกระสัน ก็ยังคงลั้นปรี่ไม่จางหาย "ได้โปรด... ฉัน... ฉันจะแตกแล้ว... อ๊... อ๊า..." ปราณซูลเงยหน้าขึ้นจากเต้างม มองแม่สาว น้อยร้อนสวาทด้วยความพึงพอใจ เพราะแค่เขาปลุก เร้าแค่นิดเดียว เจ้าหล่อนก็ร้อนแผดเผาเสียแล้วมื่อใหญ่ลนลานควักท่อนเอ็นที่แข็งชันออกมา จากเป้ากางเกง ก่อนจะจับเรียวขางามให้ตวัดรอบเอว แกร่งเอาไว้ "ผมกำลังจะเอาคุณ รัญ..." ตอนนี้หล่อนยอมศิโรราบหมดสิ้นแล้ว ไม่ว่าเขา จะซักจูงให้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรก หล่อนก็พร้อมที่จะวิ่ง ตามไปอย่างเต็มใจ "อ๊ะ... ยยยย อ๊... อา..." ความเสียวมหาศาลพุ่งเข้าใส่ทันที่เมื่อท่อนเอ็น เติมเต็มเข้ามาในร่องแคบ "โอ้วววว พระเจ้า.. คุณอบอุ่นเหมือนคืนนั้นไม่ มีผิด และก็ฟิตสุดยอด โอ้วววว ช็คส์... เสี่ยวววว โอ้ววววว" แม้ปราณซลจะพยายามควบคุมตัวเองแค่ไหน จะพยายามบอกตัวเองให้ค่อยๆ เดินหน้าเชื่องข้าอดทนอดกลั้นเอาไว้ แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นเหมือน ครั้งก่อนหน้า เขาแตกระเบิดในรูสาวของแม่เมรีขี้เมาในเวลา อันรวดเร็ว และรุนแรงมาก ซึ่งเจ้าหล่อนเองก็ระเบิดน้ำ เสียวตามติดมาเช่นกัน "อ๊ากกกก โอ้วววว... เสียวววสุดยอด.... โอ้วววว" เขากกกอดร่างของหล่อนเอาไว้ ก่อนจะจูบซับ เม็ดเหงื่อที่หน้าผากให้อย่างอ่อนโยน "มาเป็นคู่นอนของผมเถอะ" ความเสียวซ่านจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อ คำพูดของคนตัวโตดังขึ้นเหนือศีรษะ "ทำไมทำหนแบบนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่าคุณไม่ ติดใจลีลาของผม ซึ่งผมมั่นใจว่าคุณโกหก" "ฉัน... ไม่มีทางเป็นคู่นอนของใครเด็ดขาด ปล่อยค่ะ""ผมไม่ปล่อย ผมต้องการนอนกับคุณต่อจากนี้ อีกหลายครั้ง" หล่อนซ้อนตาที่เต็มไปด้วยความอับอายอดสูขึ้น มองคนตัวโตที่ถอยออกห่างไปเพื่อจัดการเก็บท่อนเอ็น ของตัวเองเข้าที่ "แต่ฉัน... ไม่มีทางเป็นคู่นอน หรือนางบำเรอ ของใครทั้งนั้น" "แม้แต่ผู้ชายที่ทำให้คุณร้องครางลั่นอย่างงั้น หรือ" "ใช่ค่ะ" หล่อนตลบกระโปรงลงที่เดิม จากนั้นก็กัดฟัน รวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่วิ่งหนีจากเขาไปด้วยความ เสียใจ "รัญ... เดี๋ยวสิรัญ!" เขาพยายามจะตามจับหล่อนแต่ไม่ทัน ทำได้แค่ เพียงสบถ และเดินไปสั่งรปภ. ไม่ให้ผู้หญิงใส่ราตรีสีชมพูยาวที่ชื่อรัญออกจากงานเลี้ยง จนกว่าจะได้รับ อนุญาตจากเขาเพียงคนเดียว "ต่อให้คุณไม่เต็มใจ ผมก็จะบังคับให้คุณมาอยู่ ใต้ร่างให้ได้ รัญ..." ชายหนุ่มพึมพำด้วยความโอหัง ความมั่นใจ แทรกซึมในทุกอณูเนื้อ