เมียท่านประธาน ตอน 1

เพื่อง หรือ โฯติกา เพื่อนสนิทที่หล่อนเคยคิดว่า เป็นเพื่อนคนแรๆ ที่รักและจริงใจกับหล่อนมาก ไม่ว่า จะมีเรื่องตีใจหรือเสียใจ หล่อนก็จะเล่าสู่ให้กับโชติกา รับฟัง และโขติกาก็ให้คำแนะนำเป็นอย่างดี หล่อนยอมรับว่าไม่เคยระแวงความสัมพันธ์ ระหว่างโชติกากับวรากร ผู้เป็นคู่หมั้นมาก่อน แม้ว่าทั้ง คู่จะเข้ากันได้ดีจนเพื่อนๆ ในกลุ่มหลายคนต่งพากัน สงสัยก็ตาม หล่อนไว้ใจพวกเขามาตลอด... ไช่.... ความไว้ใจของหล่อนที่มีให้สองคนนี้มัน มากมายเกินไป จนย้อนกลับมาทำร้ยตัวหล่อนเอง ในที่สุดความลับก็ไม่มีในโลห เจ็ดปีผ่านไปกับ ความสัมพันธ์ของหล่อนกับวรากร ผู้ชายที่พ่อกับแม่ หมายหมั้นวคู่ครกับลูกสาวผู้เรียบร้อยของตัวเอง เพียงเพราะสองครอบครัวรู้จักสนิทสนมกัน หล่อนเป็นคนหัวอ่อน และไม่เคยมีแฟนมาก่อน คงเพราะหนตาที่จืดๆ ไร้เสน่ห์ด้วยล่ะมั้ง ทำให้ไม่มี ผู้ชายคนไหนสนใจ ทำให้หล่อนยอมทำตามความ ต้องการของพ่อกับแม่อย่างง่ายดาย วรากรเองเขาก็คงชัดคำสั่งของบิดามารดาไม่ได้ เช่นกัน ถึงได้บอมหมั้นหมายกับหล่อน ตลอดเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมา หล่อนพยายามทำตัว เป็นคนรักที่ดีมาตลอด ไม่ว่าวรากรต้องการระยะห่าง แค่ไหน หล่อนก็มอบให้โดยไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่สิ่ง เตียวที่หล่อนให้เขาไม่ได้ก็คือเซ็กซ์ เขาเคยร้องขอ แต่หล่อนปฏิเสธ โดยให้เหตุผล ว่าต้องการให้คืนแต่งงานคือช่วงเวลาที่นำจดจำที่สุด ซึ่งวรากรก็ตอบรับด้วยรอุยยิ้มเบื่อหน่ายจนหล่อน สัมผัสได้ หล่อนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็พยายาม ไม่คิดมาก จนกระทั่งวันนี้.วันเกิดของวรากร ที่หล่อนตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ เขาที่คอนโดหรู แต่กลับพบว่เขากำลังเล่นสนุกอยู่บน เตียงกับผู้หญิงคนนั้น ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน โชติกา...! เพื่อนรักของหล่อนนั่นเอง... หล่อนจำได้ว่าตัวเองวิ่งหนีออกมาทันที่ที่เห็น ภาพแสลงใจนั้น สองเท้าวิ่งเช้ามาในลิฟต์ ในขณะที่น้ำตาไหล ท่วมทันใบหน้า หล่อนเสียใจมาก เพราะไม่ไต้เตรียมตัวเตรียม ใจมาก่อน หล่อนคิดเสมอว่าทั้งสองคนคือคนที่รักและ จริงใจกับหล่อนที่สุด แต่ตอนนี้รู้แล้วล่ะว่า สิ่งที่คิดมัน ไม่ใช่ความจริงเลย วรากรกับโชติการ้ายกาจ พวกเขาคือมนุษย์ เลวร้ายที่ควรจะตกนรหมกใหม้! รัญชิดายกแก้วเหล้ำในมือขึ้นจื่อปาก เหหายเข้า ไปในลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า หล่อนจำไม่ไต้หรอคว่ตัวเองมาที่ผับแห่งนี้ได้ ยังไง และดื่มแอลกอฮอล์ไปกี่แก้วแล้ว รู้เพียงแต่ว่า ต้องการลืม ต้องการลืมเรื่องเลวร้ายในค่ำคืนนี้ไหหมด "แคท แค่ทททก" รสขาติบาตลึกของแอลกอฮอล์ทำให้หล่อนสำ ลึกออกมาหลายครั้งเมื่อเทกรอกคงไปในปริมาณที่ เยอะเกินไป หากผู้หญิงคนที่วรากรอกใจไปหาไม่ไชโชติกา หล่อนคงไม่เจ็บปวดมากขนาดนี้ น้ำตาที่ไหลริน ความเจ็บปวดที่อัดแน่นเต็มอก ทำให้รัญชิดาเลือกที่จะดื่มและก็ดื่มเพื่อที่จะทำให้ ตัวเองจุดจำสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นไม่ได้ชั่วขณะ จน หลงลืมไปว่าตนเองไม่เคยแตะต้องเครื่องดื่มมึนเมา พวกนี้มาท่อนเลยหล่อนเมามาก อาละวาดในผับ จนพนักงาน ต้องลากตัวออกมาทิ้งนอกร้าน "อ้ายยย พวกบ้า..." หล่อนยืนโงนเงนอยู่ริมฟุตปาธ หน้าตาแตงก่ำ เพราะมึนเมา ตวงตาปอแทบปิด สมองหยุดทำงานไป เรียบร้อยแล้ว รถยนต์สีตำเงาวับยี่ห้อหรูแล่นมาจอดเทียบ ข้างๆ กระจกรถฝั่งเบาะคนนั่งถูกกตให้ลดลงต่ำจนสุด และคนขับหน้ตาหล่อเหลาก็ตะโกนตามออกมา -ไปใหม" รัญชิดาพยายามปรือตามองเจ้าของคำถาม ก่อนจะหัวเราะขบขั้น "ป้าย... ป๋าย..." "ห้าพัน" รัญชิดาไม่รู้หรอกว่าห้ผันหมายความว่ายังไงรู้ เพียงแต่ว่ หล่อนเดินโชชัดโซเซไปที่รถสีดำตันโต และ ก้าวขึ้นไปในที่สุด ปราณชลมองแม่สาวชี้เมาที่แต่งตัวได้แตกต่าง จากอีตัวข้างถนนทั่วไปหลายชุมด้วยความลังเล นี่เขาตัดสินใจผิดหรือเปลนะที่เรียกหล่อน ขึ้นมาบนรถน่ะ ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ ละสายตาจากแม่ สาวหนแดงก่ำที่มาพร้อมกับกลิ่นเหล้าฟุ้ง ไปมองบน ท้องถนนอีกครั้ง คงไม่เป็นไรหอกมั้ง แก้ขัดในยามที่เหงาเท่า นั้นเอง แถมแมกหลงคนนี้ก็ยังดุมีเสน่ห์เตะตาไม่น้อย เลยที่เคยว รถคันงามแล่นไปบนถนนกว้างที่ยามนี้มีดสลัว และค่อนช้างโล่ง ทำให้ใช้เวลาเพียงไม่ที่สิบนาที่ เขาก็ สามารถขับรถมาถึงโรงแรมเป้าหมาย"เชิญครับคุณปราณ" พนักงานต้อนรับชายทักหายเขาอย่างเป็น กันเองเพราะเขามาใช้ที่นี่บรเลิงสวาทกับผู้หญิงที่ซื้อ มาจากช้างทางประจำ "เปิดห้องเลยนะ ชั่วคราว" "ครับคุณปราณ" พนักงานคนเดิมยิ้มร่ ก่อนจะชะโงกหน้ามอง เช้าไปในกระจกรถฝั่งรัญชิดาหลับคอพับคออ่อนอยุ่ "วันนี้คุณปราณไปซื้อมาจากไหนครับ" "ก็แถวๆ ผับนั่นแหละ" ชายหนุ่มก้วลงจากรถ พร้อมกับไหวไหล่กว้าง บึกปืนเล็กน้อย นี่ถ้ผมมีเงินอย่างคุณปราณ ผมจะผูกปิ่นโต เลย เวลาหิวจะได้ไม่ต้องไปซื้อกิน" "ผมชอบความแปลกใหม่น่ะ และก็ไม่ชอบ ผูกมัดด้วย แบบนี้เหมาะกับผมที่สุด" ปราณชลเอ่ยตอบ ขณะเดินมาเปิดประตูรถฝั่ง ที่รัญชิดานั่งหลับ "ความจริงผมว่คุณปราณทั้งหล่อทั้งรวยแบบนี้ ผู้หญิงเข้าหานจะเยอะ ทำไมถึงต้องมาหิ้วผู้หญิงข้าง ถนนพวกนี้กินค่ะครับ" ปราณชลที่กำลังจะอุ้มร่งของรัญชิดาระงัก เล็กน้อยกับคำถามของพนักงานที่สนิทกัน ผู้หญิงพวกนั้นรู้จี้จุกจิก และก็ไม่ยอมจบผมไม่ ชอบเรื่องปวดหัว ชอบแบบครั้งเดียวจบไม่วุ่นวาย" พนักงานหนุ่มผงกศีรษะตอบรับเป็นเชิงเข้าใจ ความหมายของปราณชล "ให้ผมช่วยอุ้มเธอไหมครับ" "ไม่เป็นไร" ปราณซลส่ยหน้าปฏิสธความช่วยเหลือ ขณะ ลดสายตามองผู้หญิงชี้มาในอ้อมแขนอะไรบางอย่างจากหล่อนดึงดูดสายตาของเขา เป็นอย่างมาก ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ขณะ ก้วเดินตามพนักงานไปยังห้องบรรเลิงเพลงกาม